Hoe kon je.........

Toen ik een puppy was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte ik je aan het lachen.

Je noemde me "jouw kind" en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal stuk gemaakte dekens werd ik je beste vriend.
Als ik stout was hief jij je vinger en vroeg me "Hoe kun je ", maar je kreeg medelijden met me, rolde me om en kriebelde mijn buik.
Het stuk maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht omdat jij het enorm druk had, maar we werkten er samen aan.

Ik herinner me de nachten van lekker tegen elkaar aanliggen in bed waarbij ik luisterde naar dingen die je me in je geheime dromen toevertrouwde. Het leven was perfect op dat moment.
Samen maakten we lange wandelingen, renden door het park, maakten autoritten en stopten ergens voor een ijsje. (ik kreeg alleen het hoorntje omdat eis slecht is voor mij, zij je).
Ik deed lange dutjes in de zon, in afwachting dat jij naar huis kwam van je werk.

Geleidelijk aan begon jij meer tijd te spenderen aan je werk en ging je op ook zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou en hielp je soms met je gebroken hart en je teleurstellingen. Ik ging nooit tekeer als je een verkeerde beslissing had genomen en overrompelde je met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was.

Ze is nu je vrouw, en jammer genoeg houd ze niet zo van honden, maar desondanks verwelkomde ik haar in ons huis en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.

Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw vreugde. Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun geur, en ik wilde ook moeder voor hun zijn.
Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dat ik hen pijn zou doen. Zodoende bracht ik het grootste deel van mijn tij d dan door in eenzame opsluiting in een andere kamer.
Ik wilde zo graag van hen houden, maar werd een gevangene.

Toen ze groter werden werd ik hun vriend, ze trokken aan mijn vacht, staken hun vingers in mijn ogen en neus, en gaven me kusjes.
Ik genoot van al die aanrakingen van de kinderen, jouw aanrakingen kwamen immers bijna niet meer voor. Ik zou de kinderen verdedigen met mijn leven mocht dat nodig zijn.
Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden.

Er is een tijd geweest waar ander andere mensen je vroegen of je een hond had, je een foto van mijn uit je beurs nam en verhalen over mij begon te vertellen. Afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja", en veranderde je van onderwerp. Van "jouw hond" veranderde ik naar "een hond".

Nu heb je een nieuwe carrièrekans gekregen in een andere stad. Jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar geen huisdieren zijn toegelaten. Je nam deze beslissing voor je familie,......maar er was een tijd dat ik jouw familie was.

Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten, totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten,.....van angst,...verloren hoop. Je vulde het papier in en zei, ik weet zeker dat jullie een goede thuis voor haar zullen vinden.
Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze kenden de realiteit bij een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met stamboom.
Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband trekken tot hij schreeuwde "nee papa, alstublieft!". Ik maakte me zorgen om hem, en om de les die jij hem net had gegeven over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft.

Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn riem en halsband af te nemen.
Je had een deadline die je moest halen, en nu had ook ik een "deadline". Toen je weg was zeiden twee aardige dames dat je al maanden eerder wist dat zou verhuizen en dat geen enkele poging had ondernomen om voor mij een goede thuis te vinden. Ze schudden beide het hoofd en vroegen "hoe kon je...."

In het opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, maar door het verdriet verloor ik mijn eetlust een paar dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat alles maar een nare droom was geweest. Ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf, iemand om mij te redden.

Toen ik realiseerde dat ik niet op kon tegen de concurrentie van jonge pups, werd ik naar een hok achteraan in de hoek verplaatst, en daar wachtte ik. Ik hoorde  voetstappen, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer, een heerlijk stille kamer.
Ze plaatste me op de tafel, aaide mijn oren en zei dat ik me niet druk moest maken.
Mijn hart bonsde om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing.

De dagen als gevangen waren om. Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mezelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een infuus in mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte haar hand, zoals ik dat ook bij jou deed om je gerust te stellen, jaren geleden.
Ze duwde voorzichtig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam stromen.

Ik ging slaperig liggen, keek in haar vriendelijke ogen en dacht, "hoe kun je....".Ze begreep mijn blik en zij "het spijt me zo erg".
Ze knuffelde mij en zij dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet  genegeerd, mishandeld of verlaten zou worden, of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals in deze maatschappij. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "hoe kun je" niet bedoeld was voor haar.

Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op jou wachten. Ik hoop dat iedereen in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik dat deed.

--------------------------------------------------------------------